pewne koniarskie forum. Czytałem, słuchałem, pytałem, nie mędrkowałem. Chyba właśnie z tego forum (na którym Rozalka wypowiadała się, służyła radą i zawsze starała się pomóc), dowiedziałem się że ktoś organizuje szkolenie dla początkujących powożeniowców. To było właśnie to czego potrzebowałem. Jadąc tam nie nastawiałem się na jakąś super zabawę. Wyobrażałem sobie to raczej tak: teoria-suche fakty. Praktyka- nie garb się! Ręce wyżej! Trzymaj kontakt!! Kontakt mówię!!!!. Jakież było moje zdziwienie, gdy po przyjeździe, po pierwszych minutach, po poznaniu Rozalki i Wacka… poczułem się jak w domu. Kurcze, może to brzmi pompatycznie, ale faktycznie tak się poczułem. Jestem od obojga dużo starszy , ale coś takiego jak róznica wieku nie istniała. Nie mylcie proszę tego z brakiem szacunku. Kultura, uśmiech i serdeczność i cała reszta sprawiła, że odnosiłem wrażenie, jakbym znał ich całe życie. Szkolenie było bardzo merytoryczne. Wacek ze swoją olbrzymią wiedzą, służył nam radą, doświadczeniem i nie żałował ani konstruktywnej krytyki, ani słów pochwały. Rozalka zawsze była gdzieś obok, pomimo tego, że na głowie miała dom, gospodarstwo i dziecko, nosiła gorącą herbatkę i nie żałowała mądrych rad. Herbatka się przydawała, bo zimno było jak cholera. Jak pamiętam, to był chyba marzec. Trzeba jeszcze zaznaczyć, ze poza niańczeniem nas, oboje jeszcze zasuwali przy wszystkich swoich koniach, karmili, sprzątali, wyprowadzali, objeżdżali, słowem prowadzili stajnię. Wszystko zadbane, konie świecące i szczęsliwe. Widać było od razu, że stajnia to Woźniczki a Woźniczki to stajnia. Myślę, że warto jeszcze wspomnieć o cudownych wspólnych posiłkach, spędzanych przy jednym stole z gospodarzami i ich całą rodziną. Posiłki te, potem wspólne rozmowy o życiu, koniach i wszystkim innym sprawiały, że czułem się tam (myślę, że inni kursanci również), tak jakbym znał wszystkich całe życie. Potem było następne szkolenie i już wiele dni przed nim cieszyłem się, że tam jadę . Wiedziałem jaka będzie atmosfera i co mnie tam czeka. Nie zawiodłem się, było dokładnie tak jak miało być. Potem Rozalka z Wackiem przyjechali do mnie. Wacek w godzinę naprawił mi konia. Po prostu czarodziej. Koń naprawiony do dziś, nie wrócił do narowu. Nie będę tu opisywać o co chodziło, bo to nie ten temat, ale ważne, że kolejny raz Wacek pokazał swój profesjonalizm. Później było trochę radykalnych zmian w moim życiu i nasze relacje mocno się rozluźniły. Nie miałem ani czasu, ani głowy do szkoleń, spotkań i wyjazdów. Gdy już się moje sprawy troszkę poukładały, przypadkowo trafiłem do Poznania. A jak już tam trafiłem, to nikt nie powstrzymałby mnie przed wproszeniem się na kawkę do pewnej stajni w Szamocinie. I co? I było tak, jakby tej przerwy wcale nie było. Jakbyśmy widzieli się dopiero miesiąc wcześniej. To było wspaniałe kilka godzin, spędzone w towarzystwie cudownych ludzi, tworzących wspaniałą rodzinę. Wierzę, wiem, jestem pewny, że to nie było nasze ostatnie spotkanie i wiem też, że pomimo tego iż musiałem rozstać się z końmi, będę u Woźniczków na niejednym jeszcze szkoleniu.”